با حفط ارتباط چشمی خودتان با مصاحبه کننده، اعتماد به نفستان را به رخ بکشید.
به هیچ وجه به سوال هایی که در مورد آنها اطلاعات ندارید، پاسخ ندهید، و با “مطمئن نیستم” یا “نمی دانم” خیال خودتان را راحت کنید و خودتان را در دام سوال های سخت تر نیاندازید.
خیلی کوتاه و مختصر پاسخ دهید. با این کار هم پاسخ هایتان بهتر شنیده می شود، هم گنجینه سوالات مصاحبه کننده را شخم خواهید زد.
به محض اینکه فرصت یافتید، شما هم سوال کنید. فقط منتظر سوال نباشید. سوالاتی مانند “حدود اختیارات من در این شغل چقدر است؟انتظارات شما از فردی که می خواهید استخدام کنید چیست؟ ” و … آمادگی و اشتیاق شما را برای تصدی شغل آشکار می کند. این شیوه که مصاحبه کننده را در موقعیت انجام شده قرار دهید، بسیار موثر از از تمنا و خواهش و بیان جملاتی مانند “من به این شغل خیلی احتیاج دارم”، است.
در مورد حقوق و مزایای شغلی و شرایط کار، بهتر است حرفی نزنید و خودتان را مقید به چارچوب و استراتژی شرکت نشان دهید.
اگر از شما پرسیده شد که مختصری از خودتان بگویید، شرح حال و داستان تعریف نکنید، به بدبختی ها و شرایط سخت گذشته تان هم اشاره ای نکنید، بسیار کوتاه، تجارب مفید و مرتبط تان ذکر کنید و با این جمله که “امیدوارم در مجموعه شما موثر باشم”، دهانتان را قفل بزنید.
هرچه در پاسخ هایتان به عدد و درصد و کمیت اشاره کنید، بهتر ارزیابی خواهید شد. تقریبا هیچ مصاحبه کننده ای کلی گویی را نمی پذیرد.
دقت داشته باشید مصاحبه کننده های حرفه ای دنبال سرنخ هایی از عدم صداقت می گردند. پس، بهترین سیاست که همان صداقت است را بکار بگیرید. در یک کلمه سعی کنید خودتان باشید.
خودتان را مشتاق جلوه دهید اما به هیچ وجه تاکید می کنم به هیچ وجه نیازمند نشان ندهید که اشک کباب باعث طغیان آتش است.